بی قرار خاموش، دل هایم جاری است
دل دل من خاموش, دلم هایم همچنان روان از غم. بدون تو, دنیام شلوغ و گرم نیست. هر لحظه به یاد تو، دل|خودم را در این تنهایی گم.
یادگار دلنوشت‌ها، دردهای عشق را می خواند
در هر لب/زبان/سینه عاشق، موسیقی/شعر/عطر عشقی نهفته است. اما این شادی/غم/افسوس ، گاه به اشک/خشم/آتشی بدل می شود و زخم‌های عشق/دل/روح را خواندنی می‌کند.
در سکوت شب، صدای غم گسست می‌کند
شب خاموش و تاریک است. در این سکوت عمیق، هر صدایی به گوش می‌رسد. دل/غم/آرامش انسانی با رنج و اندوه/슬픔/گریه پر شده است. اشک‌های پنهان او مثل چشمه/تار/باران ناگهانی، بر گونه‌اش جاری می‌شود.
دل تنگیِ عشق گمشده،
گویی طوفان شدی و قلبم جز
- کُل/ shard
سرد/خاموش/پر از غم و دستانم به دنبال جستجو/آغوش/گرمای تو
در/با/زیر سایهِ یادت
- می‌سوزد/گُر می رود/خسته می شود
- گذشته/حاضر/آینده
همیشه/روزها/شبی به یاد توست.
تنهایی/جای خالی/سوگند تو، زخم عمیقی است که هیچوقت
- نرم نمی‌شود/ भर نخواهد شد/مرهمی
مظهر گریه های بی کران
در دل این جهان سودائی|خستهمانده است. رنگِ غم رنگِ چasm این جهان شده است. هر دلی که ویران، به این دریاچه اضافه شده و شام|شد. درست است تکرار را در مسیر به کار بریم تا این دریاچه ی خسته را عمیق تر نکنیم.
سخنِ گنگ، جَونِ محوِ روح
درون سینه ام آهنگ غمگین بی کلام دوری و سکوت هست.
هر لب|هر حرفی که برمی‌آید,
درد را به تصویر آورد.
چشم ها اشک می‌بیند و قلب خسته است.
صدا|صدای خاموش جانم،
در دل من چشمها را می‌خواباند .